قلب شما نوعی تلمبه معجزه آساست

      

     
   
و در هر ساعت حدود 500 لیتر

         

  

عادت ندارم درد دلم را ،
به همه کس بگویم ..! ! !
پس خاکش میکنم زیر چهره ی خندانم.. ،
تا همه فکر کنند . . .
نه دردی دارم و نه قلبی

نه ناراحتم...
نه دلتنگ!
نه اشک میریزم...
نه آهی می کشم!
خاطره ای را مرور نمیکنم...
خیال نمی بافم از تو!
و تو را از نو در این ذهن بیمار نمی پرورانم!
آرام...
گوشه ای نشسته ام!
و تنها...
به چایی فکر میکنم...
که از دهن افتاد!
اما...
چرا؟!

خدایا شکرت . . .

جنس من از آهن و از سنگ نیست ،
من دلم تنگ و کسی دل تنگ نیست ،

حال دل از من نمی پرسی چرا ؟!؟!
بی وفـ ــ ـ ـا
حال پرسیدن که دیگر ننگ نیست . . .

ایـن دیـوانگیـست ...

که از همه گلهای رُز تنها بخاطر اینکه
خار یکی از آنها در دستمان فرو رفته است متنفر باشیم



که همه رویاهای خود را تنها بخاطر اینکه
یکی از آنها به حقیقت نپیوسته است رها کنیم



این دیوانگیست ...

که امید خود را به همه چیز از دست بدهیم بخاطر اینکه
در زندگی با شکست مواجه شده ایم



که از تلاش و کوشش دست بکشیم بخاطر اینکه
یکی از کارهایمان بی نتیجه مانده است



این دیوانگیست ...

که همه دستهایی را که برای دوستی بسوی ما دراز می شوند بخاطر اینکه
یکی از دوستانمان رابطه مان را زیر پا گذاشته است رد کنیم



که هیچ عشقی را باور نکنیم بخاطر اینکه
در یکی از آنها به ما خیانت شده است



این دیوانگیست ...

که همه شانس ها را لگدمال کنیم بخاطر اینکه
در یکی از تلاشهایمان ناکام مانده ایم



به امید اینکه در مسیر خود هرگز دچار این دیوانگی ها نشویم
و به یاد داشته باشیم که همیشه



شانس های دیگری هم هستند
دوستی های دیگری هم هستند
عشق های دیگری هم هستند
نیروهای دیگری هم هستند
و افق های بهتری هم هستند



تنها باید قوی و پُر استقامت باشیم
و همه روزه در انتظار روزی بهتر و شادتر از روزهای پیش باشیم ...

آری برادران دراین دنیای بی وفا

ثروت وپست و مقام به درد نمیخورد

و در روز قیامت از انسان ایمان و تقوا می خواهند.

اگه به تو نمیرسم     این دیگه قسمت منه    

نخواستم اینجوری بشه     این از بخت بده منه

قده یه دنیا غم دارم     اگه نبینمت یه روز    

چطور دلت اومد بری     عاشق چشماتم هنوز

فکر نمیکردم که یه روز     اینجوری تحقیر بشم    

به جرم دوست داشتن تو     اینجوری تنبیه بشم

قده یه دنیا غم دارم     اگه نبینمت یه روز    

چطور دلت اومد بری     عاشق چشماتم هنوز

دار و ندارم رو میدم       ولی چشمات رو نبند    

دار و ندار من تویی      به گریه های من نخند

از همه دنیا من فقط       دل خوش تو بودم ولی    

دلخوشی تو نبودم     دوستم نداشتی یه کمی

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

 (ترانه خیلی زیبا به نام اگه به تو نمیرسم  از حمید عسگری)

کدوم خواستن کدوم جنون کدوم عشق
شاید خیلی از این حرفها دروغه
تا وقتی با همیم از عشق می گیم
نباشیم قولمون حتی دروغه

از این عشق هایی که زنجیر می شه
هوس هایی که دامن گیر می شه
می ترسم چون دلم بی اعتماده
به احساسی که بی تاثیر می شه

نه اینکه عاشقی حال خوشی نیست …

نه اینکه زندگی بی عشق می شه
فقط کاش بین این حس های مبهم …

بفهمم آخرش چی عشق می شه

مثه حرفی که نگاهی نمی گفته و می گفته
اتفاقیه که گاهی نمی افته و می افته
حس یخ زدن تو آتیش حال سوختن تو سرما
تو بیداری خیال یه حقیقت تو رویا

توفکرش نیستیم و پیداش میشه
ولی وقتی که باید باشه میره
به حال و روزه ما کاری نداره
همیشه یا براش زوده یا دیره

نه اینکه عاشقی حال خوشی نیست …

نه اینکه زندگی بی عشق می شه
فقط کاش بین این حس های مبهم …

بفهمم آخرش چی عشق می شه

محبوبم تو تنها دوست ما هستی که هرگاه بخوانیمت، مهربان و بی منت

حاضر هستی و پاسخگو ...

به ما خواندنت را بیاموز ...!

وقتی کــه نیستی
شکـــــ دارم که بیایی
وقتی هم که می آیــــی
مطمئن نیستـــــــم که میمانی
وقتی هــــم که میروی
... ... ... نمیدانم که باز میگردی یا نــه
این دو دلــــــــی ها
دوراهـــــــی ها
دوگانگـــــی ها
مرا خواهد کشت..
بیـــــــــــا...
و یا یک بار برای همیشه نیـــــــــــا..!!

وقتی غمگــــینی ...

وقتی از زنـــدگـــی سیــــری ،

حواســــتو خـــیــلی جــــمع کـــن ...

چــون الان طـــعمـــه ی خـــوبی هســتی !

آدمها کنارت هستند

تاکی؟؟

تا وقتی ب تو احتیاج دارند و از بعدش از پیشت میرن...

یک روز!!! کدام روز؟؟؟

وقتی کسی جایت آمد،

تا چه موقع؟؟؟

تا موقعی که کسی دیگر را برای دوست داشتن پیدا کنند...

می گویند عاشقت هستنم؛برای همیشه

نه...

فقط تا وقتی که نوبت بازی با تو تمام شود...

و اینست بازی با هم بودن..

این روزها زیادی ساکت شده ام ،

حرف هایم نمی دانم چرا به جای گلو ،

از چشم هایم بیرون می آیند

در این شب های بارانی ،

غم انگیز است تنهـــایـــــــــی . . .

به اُمـید نگاهـــی تــلخ ،

که میآیـــــــــــی . . .

به احساست قسم یـک شب ،

دلم میمیـــرد از حسرت . . .

و من آهسته می گویـــــــم :

تو هم دیگــــــــر نمی آیــــ ــ ـ ـــی . . .

چه خبر از دل تو .... ؟
نفسش مثل نفسهای دل کوچک من می گیرد؟
یا به یک خنده ی چشمان پر از ناز کسی می میرد !
تو هم از غصه این قهر کمی دلگیری؟
لحظه ای هم خبر از حالِ دل خسته ی من می گیری؟
...شود آیا که شبی،
دل مغرور تو هم،
فکر چشمانِ سیاهِ دگری خاک کند
دستِ خالی ز وفایت روزی،
قطره ای اشک ز چشمان ترم پاک کند
چه خبر از دل تو .... ؟
دانی آیا که در این کلبه ی درد،
اندکی مهر تو بس بود ولی
دل بیرحم تو با این دل دیوانه چه کرد؟

خنده ام میگیرد

وقتی پس از مدت ها بی خبری

بی آنکه سراغی از این دل آواره بگیری

میگویی : دلم برایت تنگ است

یا مرا به بازی گرفته ای

یا معنی واژه هایت را خوب نمیدانی

دلتنگی ارزانی خودت . . .

مــی خـواهـم داستـانـی از علاقــه ام بـه تــو بنـویسـم
یـکی بـــود ، یـکی ...
بـی خیال........!!
خــلاصـه اش میشود اینــکـه :

دوستـت دارم ، لعـنتـی . . . !

شادی را هدیه کن حتی به کسانی که آن را از تو گرفتند ،

عشق بورز به آن ها که دلت را شکستند ،

دعا کن برای آنان که نفرینت کردند ،

درخت باش به رغم تبرها ، بهار شو و بخند

که خدا هنوز آن بالا با ماست ...

صبر کن سهراب!
آری…
تو راست می گویی
آسمان مال من است
پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین،مالِ من است!
اما سهراب
تو قضاوت کن،
بر دل سنگ زمین جای من است؟!
من نمی دانم که چرا این مردم، دانه های دلشان پیدا نیست…
صبر کن سهراب!
قایقت جا دارد؟
من هم از همهمه ی داغ زمین بیزارم…

يه روز وقتي به گل نيلوفر نگاه کردم
ترس تموم وجودمو برداشت
که شايد منم يه روز مثله گل نيلوفر تنها بشم 
وسطه يه مردابه بزرگ ....
حالا که ميبينم خودم مرداب شدم
دنبال يه گل نيلوفر ميگردم
که از تنهايي نميرم ...
حالا مي فهمم که گل نيلوفرمغرورنيست ...
اون خودشو وقف مرداب کرده بود

زندگی آرام است ، مثل آرامش یک خواب بلند

زندگی شیرین است ، مثل شیرینی یک روز قشنگ

زندگی رویایی است ، مثل رویای یکی کودک ناز

زندگی زیبایی است ، مثل زیبایی یک غنچه ی باز

زندگی تک تک این ساعت هاست

زندگی چرخش این عقربه هاست

زندگی راز دل مادر من

زندگی پینه ی دست پدر است

زندگی مثل زمان در گذر است . . .

شیشه ای میشکند

یک نفر میپرسد

که چرا

باران کـه میبـارد……

دلـم بـرایت تنـگ تـر می شـود…

 راه می افـتم …

بـدون ِ چـتـر …

من بـغض می کنـم …

آسمـان گـریـه ....

عکس تـــو را

به سقف آسمان سنجاق میکنم

حال که این روزهــا

از فرط دلتنــــگی

چشمانم مدام رو به آسمـــان است

بگذار تـــو در قـاب چشمانم باشی...

پر از سوز زمستونه
صدای خنده رو هیچکس
نمیشنوه از این خونه
تو رفتی و نگاه من
یه دریا درد و غم داره
یکی انگار توی سینم
گل یأس میکاره
بیتو قلب جهنم هم
مثل خونه واسم سرده
با اون حالی که تو رفتی
محاله بازی برگرده

دارم یخ میزنم بیتو
تا فرصت هست آخه برگرد
تو این سرمای تنهایی
نمیشه حفظ ظاهر کرد
جای خالیه تو داره
همه دنیامو می گیره
بیتو آسونترین کارا
واسم سخت و نفس گیره

بیتو هم صحبت شبهام
همین چهار دونه دیواره
بیتو این سقف هم سقف نیست
ازش دلتنگی می باره

 دلتنگ بودم و خست

آمدم تا ماه نگاهت را

از پشت پنجره بچینم اما

پائیز حرفهایت به هوای شعرم خورد

و رعد یادت در واژه هایم پیچید

تمام خاطرات کز کرده از تو

خیس شدند!

چه بگویم وقتی دیوانه وار

سمت گلهایی که دارم از تو به آب می دهم

در حرکتم وآخرش نمی دانم

 به کدام نا کجا آباد می رسم؟

تازه لهجه شعرم بهاری شده بود

که تو آمدی...........

ونگذاشتی لابه لای برگها شکوفه کنم

حالا از بهار نشانی نیست

تنها یک برگ؛که مرا می برد تا رویائی

که تا به حال ندیده ام

واینکه به او که هیچوقت فکرش را هم نمی کردم

چقدر فکر کردم؟؟!

و هنوز دلتنگم.....

 @@@

پی نوشت 1 :بــه تــو ســـاده دل نــدادم کــه بـــری ســــــاده ز یـــــادم . . .

پی نوشت 2 :   بگـذار آدمهـا تا میتوانند سنگ بـاشند ، تـو از نـژاد چشمــه بــاش . .

پی نوشت 3 :   اگر تو هم دلتنگی برایم بنویس از چه دلتنگی ....

شده ام یک معادله ی چند مجهولی!
این روزها
هیچ کس
از هیچ راهی 
مرا نمی فهمد ...

شقایق گفت  با خنده ؛ نه تب دارم ، نه بیمارم 

اگر سرخم چنان آتش ، حدیث دیگری دارم  

گلی بودم به صحرایی ، نه با این رنگ و زیبایی 

نبودم آن زمان هرگز ، نشان عشق و شیدایی  

یکی از روزهایی ، که زمین تب دار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت ،

تمام غنچه ها تشنه و من بی تاب و خشکیده ،

تنم در آتشی می سوخت ز ره آمد یکی خسته ، به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود

 ز آنچه زیر لب می گفت : شنیدم ، سخت شیدا بود

 نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش

 افتاده بود ، اما طبیبان گفته بودندش

 اگر یک شاخه گل آرد ، ازآن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه اش را ، بسوزانند شود مرهم برای دلبرش ،

آندم شفا یابدچنانچه با خودش می گفت ، بسی کوه و بیابان را

 بسی صحرای سوزان را ، به دنبال گلش بوده 

و یک دم هم نیاسوده ، که افتاد چشم او ناگه به روی من

بدون لحظه ای تردید ، شتابان شد به سوی من 

 به آسانی مرا با ریشه از خاکم جدا کرد و 

به ره افتاد و او می رفت ، و من در دست او بودم 

و او هرلحظه سر را رو به بالاها 

شکر می کرد ، پس از چندی

 هوا چون کوره آتش ، زمین می سوخت 

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت 

به لب هایی که تاول داشت گفت : چه باید کرد؟

 در این صحرا که آبی نیست به جانم ، هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من برای دلبرم ، هرگز دوایی نیست

 واز این گل که جایی نیست ، خودش هم تشنه بود اما

نمی فهمید حالش را ، چنان می رفت و 

من در دست او بودم ، و حالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت ، اما راه پایان کو ؟ 

نه حتی آب ، نسیمی در بیابان کو ؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت 

که ناگه روی زانوهای خود خم شد ، دگر از صبر او کم شد 

دلش لبریز ماتم شد ، کمی اندیشه کرد ، آنگه

 مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت 

نشست و سینه را با سنگ خارایی 

زهم بشکافت ، زهم بشکافت

اما ! آه صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد 

زمین و آسمان را پشت و رو می کرد 

و هر چیزی که هرجا بود ، با غم رو به رو می کرد

 نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب ، خونش را 

به من می داد و بر لب های او فریاد 

بمان ای گل ، که تو تاج سرم هستی 

دوای دلبرم هستی ، بمان ای گل

و من ماندم نشان عشق و شیدایی و با این رنگ و زیباییو نام من شقایق شدگل همیشه عاشق شد